De Beul

Soms was het voor rechters heel moeilijk om vast te stellen of een verdachte wel of niet de waarheid vertelde. Om iemand straf te kunnen geven hadden ze in deze tijd een bekentenisHet bekennen, toegeven dat je wat strafbaars hebt gedaan nodig. Als iemand bleef zeggen dat hij het niet gedaan had, dan kon hij dus niet gestraft worden.

Bij sommige mensen wisten de rechters bijna zeker dat ze iets misdaan hadden. Om achter de waarheid te komen, besloten ze dan soms om een heel zwaar middel in te zetten: de beul.

De beul kon een verdachte de duimschroeven aandraaien, hem uitrekken aan een rekpaal, geselenIemand steeds opnieuw slaan met een zweep of stok, vaak tot bloedens aan toe. of hem nog veel meer akeligs aandoen. De verdachte werd hiervoor naar de Pijnkelder van de Gevangenpoort gebracht waar de beul stond te wachten voor het verhoor. Dat werd ook wel een scherp examen genoemd. Als iemand bekende was het scherp examen voorbij. Veel mensen bekenden direct, nog voor de beul aan het werk ging.
Den Haag had geen eigen beul in dienst. De beul moest uit Haarlem of Dordrecht komen, maar rechters lieten de beul niet vaak komen, alleen in heel ernstige gevallen.